Cmentarz św. Barbary [II]

Cmentarz św. Barbary [II] (Friedhof zu St. Barbara; Cholera Friedhof)

LOKALIZACJA

Cmentarz położony w rozwidleniu Striegauer Strasse (ulica Strzegomska) i Frankfurter Strasse (ulica Legnicka), w pobliżu Striegauer Platz (plac Strzegomski).

HISTORIA NEKROPOLII

Przed 1852 rokiem parafia filialna (kuracja) św. Barbary oddała do użytku swoje nowe pole grzebalne. Epidemia cholery, która dotknęła Wrocław w 1866 roku, przyczyniła się do szybkiego jego wypełnienia. Położenie nekropolii poza miastem (w pewnej odległości od zwartej zabudowy mieszkalnej) spowodowało, że teren ten stał się jednym z miejsc pochówku zmarłych w czasie epidemii, która pochłonęła we Wrocławiu ponad 4,5 tysiąca ofiar. W 1867 roku ze względów sanitarnych (obawa przed ewentualnym ponownym rozprzestrzenieniem się zarazków) cmentarz został zamknięty. Pamięć o funkcji, jaką pełnił w okresie epidemii, odzwierciedliła się w jego późniejszym określeniu – Cholerafriedhof. Można przypuszczać, że po zamknięciu omawianego cmentarza wierni, którzy podlegali jurysdykcji kuracji św. Barbary byli chowani na → cmentarzu dawnej gminy Popowice.

W 1852 roku zatwierdzono do realizacji projekt budynku mieszkalnego dla grabarza. Zgodnie z nim w południowo wschodniej części nekropolii powstała parterowa, podpiwniczona budowla na planie prostokąta, przykryta dwuspadowym dachem. Nieopodal zbudowano w tym samym czasie budynek (14 x 29 metrów) pełniący funkcję kostnicy oraz magazynu podręcznego.

W 1903 roku wrocławski magistrat zadecydował o sprzedaży terenu pocmentarnego z przeznaczeniem na plac zabaw. Przedstawiciele parafii jednak zaprotestowali. W rezultacie żmudnych pertraktacji jedną część parceli przeznaczono pod budowę nowego kościoła, który wzniesiono w latach 1911–1913 według projektu Arthura Kicktona. Był to neoromański kościół pw. św. Pawła. Na pozostałej części terenu pocmentarnego, jaka wcześniej została sprzedana magistratowi, urządzono zieleniec.


Tekst: dr Marek Burak
Opracowanie: Kamilla Jasińska