Cmentarz św. Wojciecha (St. Adalbertfriedhof)
LOKALIZACJA
Nekropolia graniczyła od zachodu z Ogrodem Botanicznym (Botanisches Garten), od północy ze Sternstrasse (ulica Henryka Sienkiewicza), od wschodu z Adalbertstrasse (ulica kardynała Stefana Wyszyńskiego), od południa, na krótkim odcinku, z Prälatenweg (ulica kardynała Augusta Hlonda).
HISTORIA NEKROPOLII
Co najmniej od połowy XVIII wieku wierni związani z dominikańskim kościołem pw. św. Wojciecha byli chowani w dzierżawionej kwaterze (o powierzchni 650 m2) na terenie nekropolii przy kościele pw. św. Maurycego (→ cmentarz przykościelny św. Maurycego). Po utworzeniu w 1818 roku parafii św. Wojciecha rozpoczęto starania o założenie własnej parafialnej nekropolii. W 1834 roku uzyskano zezwolenie na zakup parceli o powierzchni około 0,18 ha z przeznaczeniem na pole grzebalne. Obszar ten już wcześniej pełnił funkcję cmentarną (→ cmentarz Francuzów) – od końca 1806 roku byli tutaj chowani żołnierze napoleońscy, którzy zginęli lub zmarli w latach okupacji Wrocławia przez wojska sprzymierzone (styczeń 1806 – listopad 1808).
Nekropolię poświęcono 28 kwietnia 1836 roku, już jednak w 1871 roku została zamknięta. Wcześniej, od 1867 roku, funkcję parafialnej nekropolii zaczęła pełnić wydzielona kwatera na terenie → cmentarza komunalnego na Osobowicach. W 1933 roku obszar dawnego cmentarza św. Wojciecha włączono do sąsiadującego z nekropolią od zachodu, założonego w 1811 roku Ogrodu Botanicznego. W ten sposób przesądzono o rzeczywistej likwidacji nekropolii, chociaż jeszcze do 1945 roku na jego terenie zachowały się nieliczne nagrobki.
Tekst: dr Marek Burak
Opracowanie: Kamilla Jasińska