Istnienie osady na Psim Polu potwierdzają źródła z 1206 roku. Psie Pole od 1294 roku należało do piastowskiej linii książąt głogowskich, a w 1312 roku znalazło się w dobrach księcia oleśnickiego. Z czasem nadano osadzie prawa miejskie – pierwsza rada miejska jest wzmiankowana w dokumencie z 1408 roku. Od 1571 roku Psie Pole znajdowało się w rękach prywatnych właścicieli. Wiadomo, że w XVII wieku miasteczko należało do rodzin von Waldau i von Reisvitz.
Powstała w 1603 roku pierwsza ewangelicka świątynia została zniszczona w schyłkowym okresie wojny trzydziestoletniej – w 1646 roku. Pozbawiona kościoła gmina uzyskała pozwolenie na jego wzniesienie dopiero na początku lat 90. XVIII wieku. Budowę kościoła prowadzono w latach 1790–1792 na za zgodą króla pruskiego Fryderyka Wilhelma II, który wydał ją 16 kwietnia 1790 roku. W czerwcu 1793 roku uroczyście poświęcono budynek kościelny zaprojektowany przez inspektora budowlanego Leissera. Wzniesiono go na terenach (zwanych Finkelberg) podarowanych gminie ewangelickiej przez opata klasztoru św. Wincentego.
Parafia skupiała ludność Psiego Pola, Zakrzowa i Pawłowic. Wiadomo, że w 1845 roku w osadzie mieszkało 396 ewangelików. W 1892 roku osiemnastowieczna świątynia została rozebrana. W innym miejscu – przy Am Kirchplatz – wybudowano w latach 1890–1891 nowy kościół ewangelickiej parafii, który przetrwał do 1945 roku.
Z parafią ewangelicką na Psim Polu związane są następujące nekropolie:
- Stary cmentarz ewangelicki parafii Psie Pole (Alter Friedhof der evangelischen Gemeinde Hundsfeld)
- Nowy cmentarz ewangelicki parafii Psie Pole (Neuer evangelischer Friedhof der Gemeinde Hundsfeld)
Tekst: dr Marek Burak
Opracowanie: Kamilla Jasińska