Początki parafii były związane z budową w 2. połowie XIII wieku kaplicy cmentarnej, położonej wówczas poza murami miejskimi. Na początku XIV wieku była już wymieniona jako kaplica cmentarna parafii św. Elżbiety pw. Męczeństwa św. Barbary, św. Feliksa, św. Adaukta oraz św. Fabiana i św. Sebastiana. Budowlę tę zastąpiono po 1465 roku obiektem murowanym, zrealizowanym przez Hansa Bertholda i Petera Franczke (obecnie – katedra Prawosławna pw. Narodzenia Przenajświętszej Bogarodzicy).
Parafia służyła wrocławskim cechom rzemieślniczym i do 1525 roku nie prowadziła własnej pracy duszpasterskiej. Obsługiwał ją kapłan z kościoła pw. św. Elżbiety. Po 1525 roku przy kościele pw. św. Barbary utworzono filialną parafię ewangelicką. Od połowy XVII wieku do 1708 roku kościół parafialny służył ponownie katolikom. W latach 1741–1920 parafia św. Barbary sprawowała posługi duszpasterskie dla ewangelickiej części garnizonu wrocławskiego (podobną funkcję pełniła w stosunku do katolickich żołnierzy parafia św. Doroty).
W 1874 roku erygowano przy kościele pw. św. Barbary samodzielną parafię, obejmującą Przedmieście Mikołajskie i wsie na zachód od Wrocławia: Popowice, Gądów, Kozanów, Pilczyce, Muchobór Mały, Muchobór Wielki, Nowy Dwór i Kuźniki. Dawną parafię podzielono po wzniesieniu w 1913 roku przy Friedrich-Wilhelm-Strasse (ulica Legnicka) kościoła pw. św. Pawła. Odtąd duchowni z kościoła pw. św. Barbary czynili posługę duszpasterską na obszarze między Friedrich-Wilhelm-Strasse (ulica Legnicka), Posener Strasse (ulica Poznańska), Langegasse (ulica Długa) oraz An der Barbarakirche (ulica Wszystkich Świętych).
Z parafią św. Barbary związane są następujące nekropolie:
- Cmentarz przykościelny św. Barbary (St. Barbara Kirchhof)
- Cmentarz św. Barbary [I] (St. Barbara Friedhof)
- Cmentarz św. Barbary [II] (Friedhof zu St. Barbara; Cholera Friedhof)
Tekst: dr Marek Burak
Opracowanie: Kamilla Jasińska