Po włączeniu do Wrocławia w 1868 roku podwrocławskich osiedli Huby, Nowa Wieś i Glinianki, zamieszkujący je katolicy podjęli starania o budowę własnego kościoła parafialnego, który byłby zlokalizowany w ich bezpośrednim sąsiedztwie. Zaczynem do starań o wzniesienie nowej świątyni był spadek po zmarłym w 1881 roku biskupie wrocławskim Heinrichu Försterze, który testamentem przekazał część środków na jego budowę. Realizację kościoła rozpoczęto w 1891 roku pod kierownictwem projektanta – Josepha Ebersa. Konsekrowany w listopadzie 1893 roku przy Lehmgrubenstrasse (ulica Gliniana) kościół pw. św. Henryka (patrona fundatora) był utrzymany w stylu neogotyckim, podobnie jak budowana równolegle plebania. Wcześniej, we wrześniu tego roku, biskup wrocławski Georg Kopp ustanowił tutaj samodzielną jednostkę duszpasterską. Z chwilą powołania zrzeszała ona ponad 13 tysięcy wiernych z terenu Hub, Glinianek, Gaju i Tarnogaju (w 1906 roku – już 16 tysięcy).
Na początku 1928 roku zakupiono ze środków parafii św. Henryka – w okolicy dzisiejszego kościoła pw. Ducha Świętego przy ulicy Bardzkiej – plac pod budowę świątyni filialnej. W 1929 roku poświęcono wzniesiony w tym miejscu niewielki budynek kościelny pw. Ducha Świętego. Od 1 stycznia 1932 roku zaczęła przy nim funkcjonować samodzielna jednostka duszpasterska dla mieszkańców Tarnogaju.
Z parafią św. Henryka związana jest następująca nekropolia:
Tekst: dr Marek Burak
Opracowanie: Kamilla Jasińska