Przyjmuje się, że powstanie parafii jest związane z osiedleniem się w połowie XII wieku Walonów na terenach znajdujących się w strefie obecnego usytuowania kościoła pw. św. Maurycego przy ulicy Romualda Traugutta (Klosterstrasse). Pierwsza świątynia, drewniana, powstała zapewne w początkowym okresie osadnictwa walońskiego, chociaż jest wzmiankowana dopiero w 1234 roku. Budowla ta, zniszczona podczas oblężenia Wrocławia przez Tatarów w 1241 roku, została odbudowana, jako murowana, w 1268 roku. W 1723 roku dostawiono do budynku kościelnego wieżę, a w 1798 roku zespół obiektów parafialnych powiększył się o dwukondygnacyjną plebanię. Rozbudowę kościoła przeprowadzono w latach 1897–1899.
W końcu XVI wieku w obrębie jurysdykcji parafii św. Maurycego znajdowały się wsie położone za Bramą Oławską (Ohlauer Thor): Brochów, Radwanice, Siedlec, Księże Wielkie i Księże Małe, Opatowice, Mokry Dwór, Bierdzany, Świątniki oraz Szczytniki, które w 1816 roku przejęła parafia katedralna. W połowie XVIII wieku parafia liczyła 1343 wiernych. W 1810 roku, po sekularyzacji zakonu joannitów z kościoła pw. Bożego Ciała, parafia objęła opieką duszpasterską wiernych z Gaju i Tarnogaju, a od 1848 roku również mieszkańców Trestna wraz z pobliskim folwarkiem w Blizanowicach. W 1888 roku zrzeszała około 19 tysięcy wiernych.
Z parafią św. Maurycego związane są następujące nekropolie:
- Cmentarz przykościelny św. Maurycego (St. Mauritius Kirchhof)
- Stary cmentarz św. Maurycego (Alter Friedhof St. Mauritius)
- Nowy cmentarz św. Maurycego (Neuer Friedhof St. Mauritius)
- Cmentarze gminne obsługiwane przez parafię św. Maurycego
Tekst: dr Marek Burak
Opracowanie: Kamilla Jasińska
Na podstawie:
M. Burak, Cmentarze parafii św. Maurycego we Wrocławiu, [w:] Dzieje parafii św. Maurycego na Przedmieściu Oławskim we Wrocławiu, Wrocław 2007, s. 53–76.