Parafia związana z usytuowanym przy Ritterplatz (plac Biskupa Nankiera) kościołem pod pierwotnym wezwaniem św. Jakuba (po zmianie patrocinium w 1530 roku – św. Wincentego). Kościół św. Jakuba ufundowali około 1236 roku książę Henryk II Pobożny i jego żona Anna dla konwentu franciszkanów sprowadzonych z Pragi. Świątynia była wznoszona w kilku fazach, przybierając zachowany w znacznej mierze do dzisiaj kształt w latach 80. XIV wieku. Powstał wówczas trójnawowy kościół o konstrukcji halowej z zamkniętym trójbocznie prezbiterium, gdzie mieściło się mauzoleum fundatora – księcia śląskiego Henryka II Pobożnego oraz rycerzy poległych pod Legnicą w 1241 roku.
W okresie reformacji wielu franciszkanów przyjęło luteranizm. W 1525 roku zmuszono ich do opuszczenia dotychczasowej siedziby. Dobra pofranciszkańskie zostały przekazane w 1529 roku premonstratensom (norbertanom) z podwrocławskiego Ołbina, którzy niezwłocznie objęli budynki klasztorne. Po sekularyzacji zakonu w 1810 roku w zabudowaniach konwentu mieścił się Wyższy Sąd Krajowy, a kościół pw. św. Wincentego stał się ośrodkiem kuracji. W 1841 roku utworzono przy nim samodzielną parafię. Objęła ona swoim patronatem, obok terenów śródmiejskich, także podwrocławskie wsie m.in. Pełcznicę, Wojkowice, Gołaszyn, Wierzbno, a także – jako filialny – kościół św. Jakuba i św. Krzysztofa na Psim Polu.
Z parafią św. Wincentego związane są następujące nekropolie:
- Cmentarz przykościelny św. Wincentego (St. Vinzenz Kirchhof)
- Cmentarz św. Wincentego (St. Vinzenz Friedhof)
Tekst: dr Marek Burak
Opracowanie: Kamilla Jasińska