Najstarsza parafia lewobrzeżnego Wrocławia erygowana w XII wieku. Jej ośrodek stanowiła świątynia pw. św. Wojciecha, ufundowana w 1148 roku przez Bogusława Włosta (brata Piotra Włosta) dla augustianów, którzy mieli już swoją siedzibę na Wyspie Piaskowej. W bulli wydanej w 1193 roku papież Celestyn III uznał uprawnienia parafialne klasztoru przy kościele pw. św. Wojciecha, potwierdzając im jednocześnie prawo do organizowania pochówków. W 1226 roku augustianie ustąpili miejsca dominikanom sprowadzonym z konwentu krakowskiego. Od tego momentu przerwano działalność duszpasterską parafii – kościół stał się świątynią klasztorną. W okresie sekularyzacji (1810) konwent dominikanów zlikwidowano. W 1818 roku erygowano parafię św. Wojciecha. Parafia św. Wojciecha liczyła w 1857 roku 4344, a w 1911 roku – 3724 wiernych.
Pierwotny kościół klasztorny spłonął w czasie oblężenia Wrocławia przez Tatarów w 1241 roku. Zastąpiła go – wzniesiona na przełomie XIV i XV wieku – jednonawowa świątynia usytuowana u zbiegu Katharinenstrasse (ulica św. Katarzyny) i Dominikanerplatz (plac Dominikański).
Z parafią św. Wojciecha związane są następujące nekropolie:
- Cmentarz przykościelny św. Wojciecha (St. Adalbert Kirchhof)
- Cmentarz św. Wojciecha (St. Adalbertfriedhof)
Tekst: dr Marek Burak
Opracowanie: Kamilla Jasińska