Cmentarze zgromadzenia zakonnego ojców bonifratrów

Bonifratrzy przybyli do Wrocławia w 1711 roku z Cieszyna, gdzie w 1696 roku powstał ich pierwszy na Śląsku szpital zakonny. Już od 1682 roku trwały negocjacje w sprawie utworzenia we Wrocławiu domu zakonnego i założenia tutaj szpitala. Realizację tej idei – dopiero w 1710 roku – umożliwiła darowizna, którą przekazał radca dworu wiedeńskiego Ludwig Maximilian Cocx von Onssel. Na podstawie dokumentu fundacyjnego, zatwierdzonego w 1710 roku przez cesarza Józefa I, przekazano bonifratrom tereny poza murami miejskimi, na Przedmieściu Oławskim (Ohlauer Vorstadt), w pobliżu kościoła pw. św. Łazarza. Tradycyjnie przyjmuje się, że pierwsi bracia osiedlili się na stałe we Wrocławiu 1 listopada 1711 roku. Świątynię klasztorną pw. Trójcy Świętej przy późniejszej Klosterstrasse (ulica Romualda Traugutta) wzniesiono w latach 1714–1722 według projektu Johanna Peintnera. Budynek szpitalny i obiekty klasztorne, zaprojektowane również przez J. Peintnera, zostały ukończone w 1736 roku.

W 1864 roku, na południe od zespołu klasztornego, przy Brüderstrasse (ulica Kazimierza Pułaskiego), powstał nowy, klasycystyczny budynek szpitalny. Kompleks szpitalno-klasztorny uzyskał ostateczny kształt architektoniczny w 1895 roku po przebudowie przeprowadzonej według projektu Emila Handkego i Josepha Ebersa.


Ze zgromadzeniem zakonnym ojców bonifratrów związane są następujące nekropolie:


Tekst: dr Marek Burak
Opracowanie: Kamilla Jasińska