Parafia związana z kościołem wzniesionym w 1. połowie XIII wieku, przekazanym zakonowi krzyżowców z czerwoną gwiazdą w 1253 roku przez księżną Annę czeską, wdowę po Henryku II Pobożnym. W 1257 roku patronką świątyni została św. Elżbieta Turyńska, siostrzenica św. Jadwigi (matki Henryka II). Na początku XIV wieku rozpoczęto budowę gotyckiego kościoła, istniejącego do dziś przy obecnej ulicy św. Mikołaja (Nikolaistrasse). W latach 80. XIV wieku trójnawowa bazylika z prezbiterium i szeregiem bocznych kaplic została prawie ukończona. W 1482 roku oddano do użytku dobudowaną od zachodu do korpusu nawowego wysoką na ponad 130 metrów wieżę.
U schyłku XIV wieku parafia stała się samodzielna. Była typową śródmiejską jednostką duszpasterską, która skupiała mieszkańców północno zachodniego rejonu ówczesnego Wrocławia. Parafia św. Elżbiety odgrywała ważną rolę w życiu miasta. Związana z nią szkoła oraz założona w końcu XV wieku biblioteka były ośrodkami o dużym znaczeniu dla wrocławskiego mieszczaństwa. W początkowym okresie reformacji, w 1525 roku, ostatni proboszcz katolicki Gregorius Quicker złożył swój urząd na ręce protestanckiego kaznodziei Ambrosiusa Moibanusa (starszego). Od tej pory aż do 1946 roku świątynia pozostawała ośrodkiem ewangelickim. W 1741 roku obszar parafii św. Elżbiety obejmował podwrocławskie wsie położone przed bramą Mikołajską: Popowice, Gądów, Muchobór Mały, Muchobór Wielki, Nowy Dwór i Kuźniki.
Z parafią św. Elżbiety związana jest następująca nekropolia:
Tekst: dr Marek Burak
Opracowanie: Kamilla Jasińska